Sinds kort behoor ik tot de groeiende populatie 65 plussers in Nederland. Een twijfelachtig genoegen. Natuurlijk is het mooi en reden tot dankbaarheid als je deze leeftijd in redelijke gezondheid bereikt, maar je wordt ook met je neus op de feiten van het menselijke verouderingsproces en de eindigheid van het leven gedrukt. Maar steeds meer ontdek ik bijkomende voordelen.
Allereerst natuurlijk het grote voordeel dat je niet meer hoeft te werken voor de kost omdat deze je in de vorm van pensioen en AOW min of meer vanzelf in de schoot geworpen wordt. Vermindering van inkomen wordt daarbij gecompenseerd dooreen groot aantal senioren voordeelaanbiedingen. In sommige restaurants is er een goedkoop seniorenmenu, er is vaak reductie voor senioren op museum-, schouwburg en concertkaarten, en aanzienlijke vervoersreductie. Wat wil je nog meer, zou je denken.
Zo werd ik onlangs verrast door een voor mij tot dan toe onbekende mogelijkheid om een regionaal seniorenbusabonnement aan te schaffen voor slecht 100 Euro per jaar. Dat is geen geld voor wat je krijgt. Ik woon in Wijchen bij Nijmegen en dat zou voor mij betekenen min of meer vrij reizen in Nijmegen en omstreken en Arnhem en omstreken. Veel goedkoper dan met eigen auto, die ik nu vaker gebruik dan mij feitelijk lief is. Dus zou je zeggen: doen, en wel onmiddellijk. Want het is niet alleen goedkoper, maar ook veel minder CO2 vervuilend en dus duurzamer! Dat is toch wat ik wil?
Maar ja, de huidige 65 plusser is jong en vitaal. Zo ook ik (verbeeld ik me) en ik participeer in een groot aantal muzikale en duurzaamheidsactiviteiten en –groepen. Volgens mij nuttig en nodig om de wereld mooi en goed te houden en zo mogelijk mooier en beter te maken en ik voel me er zelf ook prettig en nuttig bij. Als ik dat allemaal met de bus moet bereizen kan ik maximaal één afspraak per dag maken, en nu wel twee of een enkele keer drie op een dag. Reizen met de bus kost twee tot drie keer zo veel tijd als met de auto. En tijd is geld en dynamiek.
Misschien is het voor mij als 65 plusser inderdaad tijd voor een rustiger levenstempo. Tijd om kwantiteit in te ruilen voor meer kwaliteit, en moet ik dat busabonnement toch maar nemen om mijzelf daartoe een beetje te dwingen. Want zo ben ik ook wel weer als rechtgeaarde Nederlander: als ik het eenmaal heb moet ik het er ook uit zien te krijgen, net als b.v. mijn museumjaarkaart.
Misschien is het inderdaad beter om met tijd en aandacht slechts in een select aantal groepen te participeren dan om van de ene naar de andere repetitie en vergadering te vliegen. Misschien is het beter om dat nu te doen dan op een moment dat mijn gezondheid me daar onverwacht toe dwingt. Misschien…, want de geest is gewillig maar het vlees is zwak en ik voel me er nog niet echt aan toe om met de bus ‘rond te sukkelen’ in plaats van met de auto een vrij en onafhankelijk gevoel te blijven houden.
Duurzaamheid zit kennelijk vooral tussen je oren. Ook bij mij. Een belangrijk aspect is om bewust een stapje terug doen in een omgeving die steeds sneller gaat en waar jong en dynamisch en groei de boventoon voeren. Hoe warm ik ook kan lopen voor allerlei duurzaamheidsinitiatieven, het blijkt nog niet zo gemakkelijk om dat in je eigen dagelijkse leven en in kleine zaken als regionaal vervoer gestalte te geven. Ik houd het busabonnement nog even in beraad. Nog even uitstel van executie: Eerst met vakantie en daarna mijn 65 plus leven verder gestalte geven.
Ik wens eenieder net als mijzelf een goede zomer toe met veel grootse en inspirerende duurzaamheidsgedachten, maar ook veel dagelijkse duurzaamheidspraktijk op kleine schaal.
- door Hans Meek - juli 2014