We zijn erg blij dat we een nieuwe columnist in onze gelederen mogen ontvangen: Theo Brand, hoofdredacteur van De Linker Wang. In zijn eerste column kunt u met hem kennis maken en leest u hoe zijn fantasieland Calanië verandert in zijn droom voor Nederland.
Groen kiezen is meer dan mijn levensstijl
Als kind maakte ik graag fantasie-plattegronden. Natuurlijk was ik geïnspireerd door echte autokaarten van mijn ouders. Vooral snelwegen en knooppunten vond ik mooi om te tekenen. En ook vliegvelden. Rond mijn veertiende werkte ik aan een fantasieland: Calanië, een eiland in de Golf van Biskaje. Uiteraard had het twee grote luchthavens en een imposant netwerk aan autosnelwegen. Voor de steden bedacht ik grappige namen.
Calanië
Mijn fantasie ging zo ver dat ik naast plattegronden ook bedacht hoe de politieke verhoudingen lagen. En ik maakte een krant. Het land was christelijk, maar ook links. Dat had vast iets te maken met mijn opvoeding. Ja, de Christelijk Sociale Partij (CSP) was de grootste regeringspartij van het land. Duurzaamheid speelde nauwelijks een rol. Anders had Calanië waarschijnlijk veel meer spoorlijnen gehad en maximaal één bescheiden vliegveld.
Eigen weg
Het milieu kwam pas later op mijn netvlies. Niet zo vreemd misschien. Opgegroeid in het keurige Hoogeveen vond ik mensen die zich druk maakten om milieu en duurzaamheid een tikkeltje alternatief en zweverig. Maar ergens triggerde het mij ook wel: mensen die hun eigen weg gaan en minder gevoelig zijn voor materialisme en consumentisme. Mijn ouders hadden dat laatste trouwens ook wel een beetje, maar dan meer vanuit calvinistische soberheid.
If a tree falls
Als jongen van een jaar of achttien luisterde ik onder meer naar liedjes van de Canadese singer-songwriter Bruce Cockburn. Indruk maakte het nummer ‘If a tree falls’. Het schalde uit mijn geluidsboxjes: ‘If a tree falls in the forest… does anybody hear?’ In de schoolkrant had ik een kritisch stuk geschreven over McDonalds omdat veel vlees eten ertoe leidt dat complete oerwouden verdwijnen. Kappen dus met die hamburgers!
Keuzes
Inmiddels ben ik getrouwd en we hebben drie kinderen. We wonen in een duurzaam buurtje: de Meanderhof in Zwolle. Hier wonen relatief veel mensen die bewust bezig zijn met het milieu. Sommigen gaan daar verder in dan anderen. Wij horen bij de middenmoot. Zo hebben we een abonnement op een wekelijkse tas met biologische groenten, maar halen daarnaast ook groenten uit de supermarkt. Iets vergelijkbaars geldt voor het vlees. We hebben een auto, maar over een tweede auto peinzen we niet. Onze spaarrekeningen lopen bij de Triodos Bank en vorig jaar verwisselden we energieleverancier Essent in voor het zeer duurzame ‘Pure Energie’. Zo proberen we bewust keuzes te maken, zonder – ik zeg het maar eerlijk bij – al te grote concessies te hoeven doen.
Politiek
Een betere en groenere wereld begint bij jezelf. Natuurlijk is dat zo. Tegelijk gaat groen kiezen om meer dan de eigen, persoonlijke keuzes. En met groen kiezen bedoel ik vooral: het kiezen in het stemhokje op 15 maart. Onderschat niet hoe belangrijk de politiek is. Hoelang mogen er nog auto’s worden gemaakt die rijden op fossiele brandstoffen? Hoelang blijven de kolencentrales nog open? Hoelang blijft vlees uit de bio-industrie de norm en biologisch vlees de duurdere - en dus ook elitaire - uitzondering?
Droom
Als ik nu als veertiger verder zou fantaseren over Calanië, dan zou dat een heel duurzaam land zijn. Een land waarin de Groenen en de Ecologische Partij met steun van vooruitstrevende christelijke en moslim-fracties, het beleid bepalen. Alle energie wordt duurzaam en lokaal opgewekt. De bio-industrie kennen we alleen nog uit de geschiedenisboekjes. Alle auto’s rijden op waterstof. Investeren in wapens of vervuilende projecten is gewoon verboden. Eigenlijk is dat mijn droom voor Nederland. Groen kiezen is veel meer dan alleen mijn eigen levensstijl.
~
Theo Brand - januari 2017