Het is de valkuil voor iedere columnist: ruimte geven aan al die negatieve en teleurgestelde gevoelens die zo vaak aan duurzaamheid zijn verbonden. Maar deze keer lukt het me om opgewekt en positief te zijn. Want er sneuvelde in ons land in de afgelopen maanden een hardnekkig milieutaboe.
Kwam het door de discussie rond de uitbreiding van vliegveld Lelystad en de onrustbarende berichten over de risico’s van ons overvolle luchtruim? Of was het de opvallende media-aandacht voor de promotie van transportwetenschapper Paul Peters? Feit is dat er opeens opvallend veel artikelen verschenen over de milieuschade van het al maar groeiende vliegverkeer en zelfs het zondagse ‘Buitenhof’ er een gesprek aan wijdde. In het verlengde daarvan klinken nu ook opmerkelijk kritische geluiden uit de kring van Schipholbonzen en vliegmaatschappijdirecteuren. En komen economen met nieuwe voorstellen voor een vliegtaks of CO₂ heffing.
Heilig
Jarenlang heeft een stevig bondgenootschap van politiek, ministeries, werkgevers- en werknemersorganisaties en reisbranche Schiphol heilig verklaard, als de bron en motor van alle vaderlandse welvaart. Omwonenden, natuur en toekomstige generaties moesten de nadelen er maar voor over hebben. Anderen werden lekker gemaakt met het vooruitzicht van verre reizen voor een prijs die in geen enkele verhouding stond met de werkelijke kosten.
Plafond kan zakken
Nu het deksel eindelijk is opgetild, struikelen de analyses en voorstellen over elkaar heen. De internationale luchtvaartlobby blijft sterk maar de kans dat ze ook bij een volgende internationale milieuconferentie de dans weet te ontspringen, is een stuk kleiner geworden. En de kans dat in ons land Schiphol opnieuw het vluchtenplafond zal kunnen verhogen, lijkt nog veel kleiner. Iedereen één vliegreis minder en dat plafond kan zakken.
Dus luchtruimfietsers, zoekt het vakantiegeluk eens wat dichterbij – en dichterbij de grond – en het goede Schiphol-nieuws krijgt ook nog een duurzaam vervolg!
Kees Tinga