Kees Tinga, 11 februari 2019
Wat een hartverwarmend hoopvolle ontwikkeling, dat jeugdige klimaatactivisme van de afgelopen maanden. Het voorbeeld kwam van Greta Thunberg in Zweden en van Anuna de Wever in België. En kijk, jongeren in Australië en de Verenigde Staten, en sinds kort ook in ons eigen land - ineens verschijnen ze overal op de straten. Ze houden ons minstens een spiegel voor, maar ik hoor en lees ook verwijt in hun even speelse als ernstige uitingen.
Ik vrees dat ze gelijk hebben: onze generatie heeft haar idealisme van vroeger maar al te vaak mee gepensioneerd en neemt het er nog even van. En misschien is dit nog wel treuriger: de eerste generaties na ons vonden kennelijk weinig navolgbaars in ons gedrag, kregen weinig inspiratie van ons mee. Ze groeiden veelal op in welvaart. Maar nu hebben ze dikwijls de grootste moeite om een fatsoenlijke baan te vinden of te behouden en een betaalbare woning raakt steeds verder uit beeld. Is het dan een wonder dat ze voor hun dagelijkse stress compensatie zoeken in goedkope trips naar verre stranden?
Zo lijkt het erop dat het nieuwe klimaatactivisme een paar generaties overslaat.
Is het waar: heeft de jeugd van nu weinig meer te verwachten van ons en van onze kinderen?
Kunnen wij voor het behoud van de Schepping zo zoetjes aan worden afgeschreven?
Of zijn we nog niet helemaal in slaap gesukkeld? Zijn de klimaatspijbelaars ook voor ons een wake up call? Dan komt die misschien nog net op tijd. Zullen we onze stramme welvaartsledematen dan toch weer eens opwarmen en de jongste generatie op haar beurt een hart onder de riem gaan steken?
Het kan al gauw: op zondag 10 maart. Tot ziens dan, in Amsterdam – en liefst met vier generaties!