Pieter Grinwis, 16 maart 2021
De dagen van een politicus zitten vol, met als risico dat je jezelf geen tijd meer gunt om even een frisse neus te halen. Gelukkig heb ik kinderen die me wat dat betreft bij de les houden. Ik woon in Den Haag, een stad met prachtige parken, natuur én aan zee. Het is heerlijk om met ze uit te waaien op het strand, in de duinen, in de natuur. Een moment van vreugde en dankbaarheid voor het geschenk van de schepping. En een moment om te beseffen dat we de verantwoordelijkheid hebben om daar goed voor te zorgen.
Van na de ramp
Ik ben geboren en getogen op Goeree-Overflakkee, en weet dat de zee niet alleen maar mooi is, maar ook een verwoestende kracht kan zijn. Op het eiland zit de Watersnoodramp nog diep in het collectieve geheugen. Meer dan ‘de oorlog’ is ‘de ramp’ er de waterscheiding in de geschiedenis. “Ben je van voor of van na de ramp”, was de typerende vraag die daarbij hoorde. En ik, ik ben van na de ramp. Ik prijs me gelukkig dat we in ons land zo hebben geïnvesteerd in de Deltawerken, in waterveiligheid, maar de vraag is, kunnen we blijven zeggen ‘wij, wij zijn van na de ramp’? Kunnen mijn kinderen dat blijven zeggen? Kunnen de mensen in Bangladesh dat in de toekomst blijven zeggen?
Want we weten het, de vooruitzichten, door hoge uitstoot van broeikasgassen en daardoor stijgende temperaturen en stijgende zeespiegel, zijn niet goed. In een paar generaties hebben we de schepping, ons gemeenschappelijk huis, uitgeput zonder rekening te houden met onze medemens met wie we de aarde delen of met volgende generaties, van wie we de aarde in bruikleen hebben. Zij zijn het, arme mensen in kwetsbare delta’s voorop, die de prijs betalen.
Klimaatdaden
Actie is dus nodig. In het groot en in het klein. Door prijsprikkels en investeringen van overheden en bedrijven in elektrificatie van de industrie en in meer OV en fiets en niet meer in aanleg van nog meer snelwegen. En door zelf te kiezen voor minder vliegen, meer groente en fruit en minder vlees én voor betere isolatie van je huis. Natuurlijk, als je geen geld hebt om daarin te investeren is een steuntje in de rug welkom. Sterker, ik pleit voor het starten van een grootschalig isolatieoffensief, waarbij we als eerste de energetisch slechtste huizen van mensen met een kleine portemonnee isoleren. Klimaatactie en klimaatrechtvaardigheid moeten immers hand in hand gaan. En vooral ook zonder ingewikkeld gedoe kunnen besparen op je energieverbruik en energierekening met als toegift extra wooncomfort is belangrijk. Alleen als verduurzaming van je huis eenvoudig en betaalbaar is, zal het lukken om niet alleen een kopgroep mee te krijgen, maar ook het hele peloton.
Aan ambitieuze klimaatdoelen geen gebrek, het is nu hoog tijd voor klimaatdaden. Als rechtvaardige rentmeesters, zodat de mensen met de kleinste portemonnee niet achteraan, maar vooraan staan. En wij en onze kinderen, in Nederland en wereldwijd, kunnen blijven zeggen: wij, wij zijn van na de ramp.
Pieter Grinwis is een nieuwe columnist voor Kerk en Milieu. Hij neemt het stokje van Carla Dik-Faber over.