Kees Tinga, 8 juni 2022
Vorige maand overleed Mient Jan Faber. Samen met een team van deskundige medewerkers maakte hij het Interkerkelijk Vredesberaad tot een lobbygroep die haar weerga niet gekend heeft. Miljoenen burgers bracht hij tot bezinning en in beweging. Er zijn vooral in de kerken nog altijd zuurpruimen die vinden dat het IKV polarisatie bracht maar ik houd het erop dat die in het niet viel bij de inspiratie en actieve betrokkenheid in de oecumene van toen.
Toen begin jaren negentig het Conciliair Proces voor gerechtigheid, vrede en heelheid van de Schepping op gang kwam, gaf dat een enorme impuls aan de bewustwording rond milieu en duurzaamheid. De vredesbeweging profiteerde veel minder van het CP en dat gaf in de wereld van kerkelijke activisten soms scheve gezichten.
Vijfentwintig jaar later hebben vredes- én milieubeweging het in de kerken allebei even moeilijk. De ondersteunende infrastructuur van kerkelijke beroepskrachten is grotendeels weggevallen. Geëngageerde kerkleden/burgers zijn er genoeg maar ze voelen zich vaak een beetje eenzaam.
In de Verenigde Protestantse Kerk van België wist zo’n geëngageerde groep het dit voorjaar voor elkaar te krijgen dat er een Synodevergadering over klimaatverandering werd gehouden. Dat leverde opnieuw bezinning op en inspiratie. En ook daar klonk de roep om een aanvoerder, een spreekbuis, een lobbyist, een pasteur pour la planète.
De tijden zijn veranderd en we moeten het er ook vandaag mee doen. Maar ik zou willen dat hij of zij zou opstaan, de charismatische mobilisator die mensen in kerk en samenleving massaal in beweging brengt.