Lieke Weimaar, 12 april 2024
‘Heb je zin om mee te gaan naar Parijs?’, vraagt een vriendin. ‘Naar de aandeelhoudersvergadering van Airfrance/KLM. Milieudefensie organiseert een treinreis.’
We hebben er allebei wel oren naar. We hebben vorig jaar de beelden gezien van aandeelhoudersvergaderingen van grote bedrijven in heel Europa waar activistische aandeelhouders aanhoudend beter klimaatbeleid eisten. Dat willen we best een keer meemaken! Én we zijn allebei nog nooit eerder in Parijs geweest. Niet dat we veel vrije tijd zullen hebben in die twee dagen, maar íets van de stad zullen we vast wel kunnen zien.
Dus wij gaan naar Parijs. Vriendinnentripje, maar dan anders.
Theologie relevant
Zoals heeft klimaatactivisme me al meer mooie belevenissen gegeven die ik anders nooit had meegemaakt. Lopen op een snelweg. Vriendschappen. Schrijfwerk en vrijwilligerswerk wat ik met heel veel plezier doe. Een lezing achter de muren van het klooster. En misschien nog wel belangrijker: door mijn activisme ben ik mijn geloof op een andere manier gaan beleven. Theologie ervaar ik weer als relevant, en ik zit weer op het puntje van mijn stoel als ik de Bijbel lees en de schurende, profetische boodschappen lees. De christelijke klimaatactivismewereld bood mij een spiritueel thuis buiten de kerkelijke gemeente waar ik predikant was. Dankzij mijn activisme liet ik me ook niet langer volledig opzuigen door het gemeentewerk. Kortom: klimaatactivisme heeft me heel veel gebracht.
Evenwicht zoeken
En dat voelt soms dubbel. Een crisis die zijn weerga niet kent, al die mensen die sterven, onzekere toekomst, al die ecosystemen die verloren gaan… En ik geniet van spannende theologie en leuke schrijfopdrachten? Natuurlijk: met een chagrijnig gezicht en depressieve stemming is activisme niet vol te houden. Maar soms wringt het toch. Ik houd me bijna dagelijks met de klimaat- en economische crisis bezig, maar soms wordt het teveel een to do-lijst, als elk ander (vrijwilligers)werk. Juist omdat ik er zo veel mee bezig ben, wordt het soms bijna gewoon. Dan moet ik bewust de tijd nemen om de realiteit opnieuw tot me door te laten dringen, opnieuw het verdriet te voelen om de schepping die lijdt en de woede omdat degenen met de grootste verantwoordelijkheid veel te weinig doen. Alleen op die manier kan mijn activisme oprecht blijven en voorkom ik ook dat ik erop stukloop.
De Amerikaanse theoloog Frederick Buechner schreef over roeping: ‘The place God calls you to is the place where your deep gladness and the world’s deep hunger meet’. Voor mij is die plek op het grensvlak tussen de kerk en de klimaatbeweging.
Vrolijkheid en zwaarte, dankbaarheid en verdriet: ze moeten in evenwicht blijven denk ik. Paris, here we come!