Kees Tinga, 10 juni 2025
Als de tachtig in zicht komt, ga je onwillekeurig meer terug dan vooruit kijken. Je voelt een onweerstaanbare neiging om balansen op te maken en probeert je te verzetten tegen het omineuze voorgevoel van een sombere toekomst.
Dat verzet lukt niet zo best als het gaat om natuur en milieu. De Parijse doelen raken verder uit het zicht en dichter bij huis, ook in de eigen kring, lijkt de reis- en consumptiedrift alleen maar toe te nemen. En dan hebben we het nog niet eens over zoiets als vrede..
Het komt niet meer goed – en zo’n ondergangsstemming is geen best uitgangspunt voor het blijven schrijven van columns, zeg ik tegen mezelf.
Geen woorden maar daden
Ik ga nog wel even op zoek naar boekensteun. Rozemarijn van het Einde roept respect op met haar verantwoording van de acties van Extinction Rebellion. Wat wordt hun volgende stap in dit wanhopig aandoende proces van aandacht vragen voor de urgentie die zoveel tijdgenoten ontkennen of ontwijken?
Tommy Wieringa dan, zal zijn filosofische essay mij op andere gedachten kunnen brengen? Hij komt uit bij een pragmatische strategie. Zonder veel vertrouwen in de toekomst kiest hij ervoor om in zijn eigen omgeving de rommel op te ruimen.
Ik merk bij mezelf dat ik wel sympathie voel voor die keuze. ‘Geen woorden maar daden’, dichtbij huis en zo praktisch mogelijk. Zo’n twintig jaar heb ook ik het vooral met woorden geprobeerd, zoals hier op deze website. Nu de tachtig in zicht komt, leg ik de pen neer en kijk ik om me heen of er hier en daar nog wat te doen valt.
Dag ouwe trouwe – en jonge enthousiaste – Kerk-en-Milieu makkers (mv). Vrede en alle goeds gewenst. Trek je van mij maar niets meer aan, keep calm and carry on!