Lieke Weima, 12 april 2025
Verraste gezichten als ik anderen vertel wat voor werk ik doe – daar ben ik na zeven jaar predikantschap wel aan gewend. ‘Oh, dominee, dat hoor je ook niet vaak!’ Maar sinds kort heb ik een baan erbij. Nu ben ik dominee én campagnemedewerker bij Fossielvrij NL, een organisatie die bouwt aan een burgerbeweging om de macht van olie-, kolen- en gasbedrijven te doorbreken. En nu krijg ik nóg meer verbaasde reacties: ‘Oh, wat een bijzondere combinatie!’
Ik ervaar het zelf ook als bijzonder, om ’s ochtends te puzzelen op de juiste verwoording voor een persbericht over de fossiele miljarden van de ING bank, en ’s middags met een groep oudere gemeenteleden over hun beeld van Jezus te praten. Of om maandag op kantoor mijn aandacht te verdelen tussen twee beeldschermen, vijf projecten, zeven collega’s en twintig berichten die om snelle reactie vragen – en dinsdag aan een ziekenhuisbed te zitten, alle aandacht en tijd voor die ene persoon tegenover me. Mijn werk bij Fossielvrij vraagt om snelle beslissingen en een strategische ‘mindset’. Als predikant moet ik vertragen, de tijd nemen, durven om simpelweg te ‘zijn’ zonder agenda. Het zijn twee totaal verschillende manieren van werken.
Beide werelden nodig
Het contrast tussen mijn twee banen doet me denken aan de opdracht die Jezus aan zijn leerlingen gaf: “Wees dus scherpzinnig als een slang, maar behoud de onschuld van een duif”(Matteüs 10:16). Is dat niet een van de grootste uitdagingen voor christenen in deze tijd? Zet je met hart en ziel in voor gerechtigheid en vrede, maar houd je hart zacht. Want zo snel worden we berekenend en verliezen we ons in doen-doen-doen. Óf we blijven juist hangen in dat zachte hart en durven ons niet scherp uit te spreken tegen onrecht.
Evenwicht vinden is lastig, ervaar ik zelf en zie ik om me heen. Toen ik een jaar geleden afscheid nam van mijn vorige gemeente, heb ik een tijdje getwijfeld of ik niet liever fulltime in de klimaatbeweging zou willen werken. Me fulltime inzetten om écht een verschil te maken. Ik twijfelde tot de dag dat Trump verkozen werd, en ik niets liever wilde dan ’s avonds voor te gaan in het avondmaal tijdens de Dankdagdienst in een gastgemeente. Minder dan vijfentwintig mensen, merendeels grijze hoofden. Een ouderwets lied, het eeuwenoude gebaar van het breken van het brood in naam van Hem. Toen wist ik dat ik beide werelden nodig heb.
We hebben gemeenschappen nodig die onze basis zijn, waar we ons kunnen verbinden met God, met Zijn droom voor het Koninkrijk, waar we onze onschuld kunnen herontdekken. Om ons van daaruit moedig vast te blijven bijten in de strijd voor een concreet doel. Welke wereld neig jij van nature meer naar, de wereld van strategisch handelen, of de wereld van het zachte zijn? Hoe vind jij je evenwicht?