Als de tachtig in zicht komt, ga je onwillekeurig meer terug dan vooruit kijken. Je voelt een onweerstaanbare neiging om balansen op te maken en probeert je te verzetten tegen het omineuze voorgevoel van een sombere toekomst.
Dat verzet lukt niet zo best als het gaat om natuur en milieu. De Parijse doelen raken verder uit het zicht en dichter bij huis, ook in de eigen kring, lijkt de reis- en consumptiedrift alleen maar toe te nemen. En dan hebben we het nog niet eens over zoiets als vrede..
Verraste gezichten als ik anderen vertel wat voor werk ik doe – daar ben ik na zeven jaar predikantschap wel aan gewend. ‘Oh, dominee, dat hoor je ook niet vaak!’ Maar sinds kort heb ik een baan erbij. Nu ben ik dominee én campagnemedewerker bij Fossielvrij NL, een organisatie die bouwt aan een burgerbeweging om de macht van olie-, kolen- en gasbedrijven te doorbreken. En nu krijg ik nóg meer verbaasde reacties: ‘Oh, wat een bijzondere combinatie!’
‘Samen genieten van genoeg’ is een boek dat is geschreven ter nagedachtenis aan Martine Vonk en ter inspiratie voor mensen die willen leven in verbinding met God, de ander en de schepping.
Martine Vonk (1974 – 2019) leefde een poosje bij vier religieuze leefgemeenschappen en ontdekte daar hoe eenvoudig leven met God en met elkaar bijdraagt aan meer welzijn voor de hele schepping, de gemeenschap en voor jezelf. Door je leven, je spullen en je talenten te delen met elkaar, wordt duurzaam leven niet alleen hoopvol en haalbaar, maar geeft het ook vreugde. Ze schreef hier een proefschrift over. De wens om daar nog een publieksversie van te maken kon ze, door haar ziekte, niet meer realiseren. Dat heeft Theanne Boer nu gedaan, samen met andere enthousiaste denkers en doeners.
Ook dit jaar is er weer subsidie beschikbaar voor het verduurzamen van uw kerkgebouw. Want het is de bedoeling dat ook het maatschappelijk vastgoed in 2050 CO2-neutraal is.
Bent u eigenaar van een kerkgebouw en bereid bij te dragen aan het halen van klimaatdoelstellingen? Dan kunt u subsidie krijgen voor energieadvies, een energielabel en verduurzamingsmaatregelen.
Op de landelijke natuurwerkdag heeft de Heilige Franciscusparochie Bommelerwaard een stuk grond teruggegeven aan de natuur. ‘En dat is eigenlijk heel vanzelfsprekend’, zegt pastoor Roland Putman, ‘het is Gods grond.’ De parochie wil op deze manier uitdrukking geven aan het gedachtegoed van zijn naamgever Sint Franciscus van Assisi. Franciscus had een liefdevolle band met de dieren, met heel de natuur. Voor hem was elk schepsel een broeder of een zuster.
Coen van Loon noemt het inrichten van het nieuwe natuurgebiedje van bijna 2 hectare een prachtig gebaar. ‘Het past helemaal in de tijd waarin we leven, waarin we meer oog voor de natuur moeten hebben.’ Pastoor Putman vertelt dat Franciscus zei: “Niet de kerk is mijn wereld, de wereld is mijn kerk.’ Daar moet het gebeuren.
"Niet de kerk is mijn wereld, de wereld is mijn kerk"
Alle schepselen bestaan slechts in onderlinge afhankelijkheid om elkaar wederzijds aan te vullen ten dienste van elkaar, kunnen we lezen in de katechismus van de katholieke kerk. Die wederzijdse dienstbaarheid is precies waar het om gaat in het nieuwe natuurgebiedje, dat wordt ingericht als woonplaats voor de patrijs en vele andere akkerland soorten. Maar het wordt ook een baken van rust, waar mensen tot zichzelf kunnen komen als ze zichzelf voorbij dreigen te rennen.
Pastoor Roland Putman steekt ook zelf de handen uit de mouwen. Foto: van Balken
In de zegen, die Putman uitsprak voordat de schoppen de grond ingingen, komt alles samen: ‘We danken u dat we hier kunnen werken om het land letterlijk op de schop te nemen. Niet om mensen onder te schoffelen, maar dat mensen tot bloei kunnen komen door de vogels die hier zullen nestelen. Zegen deze mensen, zegen deze grond en dat de grond tot zegen mag zijn van velen.’
Mijn opdracht is simpel, maar ook een beetje gek: ik moet in de schemering foto’s gaan maken van de kantoorgebouwen van ING naast station Bijlmer Arena. Met die foto’s kunnen we dan een goede plek uitkiezen voor een kleine actie volgende week. Dus zit ik om negen uur ’s avonds in de trein naar Amsterdam. En voel me ineens verdrietig worden. lees verder "Ontmaskering"
Er zit weinig voortgang in de maatregelen die noodzakelijk zijn om de klimaatcrisis serieus aan te pakken. Vage afspraken genoeg, beloftes te over, maar echt doorpakken, ho maar. Zoals al vaker door sommige politici gezegd: Ik weet best wat ik moet doen, maar als ik dat doe, hoe word ik dan over 4 jaar weer herkozen? Er is te weinig draagvlak in de maatschappij voor strengere, en snelle maatregelen. De uitslag van de afgelopen verkiezingen voor de 2e Kamer laten dat ook duidelijk zien, helaas.
