Corinne Groenendijk, 26 februari 2024
De Heer kijkt naar de aarde en al wie haar bewoont en ziet de ‘grasshopper mentality’ van de mensen. Als sprinkhanen zwermen ze over de aarde om alles af te grazen. Ze reizen waar ze maar heen willen; ze nemen het aardoppervlak in beslag met hun steden en (landbouw)huisdieren, ze proppen hun huizen vol spullen en hun lichamen vol eten en denken: ‘Een dag niet genieten is een dag niet geleefd’. ‘Is er dan niemand die recht doet?’, vraagt God. Hij ziet Noah, ze zit met een bord voor het parlement in Zweden waarop staat: de aarde gaat kapot. En hij ziet een andere Noah. Ze voert een rechtsgeding en komt op voor de rechten van de aarde. En hij ziet nog een Noah die heggen vol hoop plant, plekken van leven waar insecten komen en vogels en steeds meer planten, als gordels van groen door het landschap.
In het boek ‘Laat de aarde juichen’; duurzaam beheer van de schepping staat een belangrijke vraag centraal: Hoe kunnen we ervoor zorgen dat de aarde een bewoonbare plek blijft of weer wordt, niet alleen voor de mensen, maar voor alle levende wezens op aarde. Met deze vraag heeft het boek een positieve insteek, namelijk dat het kan. De vraag is hoe en of er vanuit de traditie van het christelijk geloof hier een antwoord op kan worden geformuleerd en een nieuw handelingsperspectief kan worden ontwikkeld. 
In mijn ogen is de relatie tussen bijbel, Christelijk geloof en duurzaamheid vooral problematisch omdat de bijbel geen directe antwoorden geeft op duurzaamheidsvragen. Toen de bijbel ontstond en werd geschreven was er geen duurzaamheidsproblematiek.